کد مطلب:12220 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:5

گنجینه پرسمان » احكام

در سالهاي ابتداي بلوغ پدرم مرا از روزه گرفتن، به خاطر ضعف بدني، منع كردند. آيا قضاي اين روزهها بر من واجب است؟ چنانچه قضاي روزه را تا رمضان سال بعد نگيرم، حكمش چيست؟

در آيه 184 سوره مباركه بقره آمده است: فَمَن كَانَ مِنكُم مَّرِيضًا أَوْ عَلَيَ سَفَرٍ فَعِدَّةٌ مِّنْ أَيَّامٍ أُخَرَ وَ عَلَي الَّذِينَ يُطِيقُونَهُ فِدْيَةٌ طَعَامُ مِسْكِينٍ فَمَن تَطَوَّعَ خَيْرًا فَهُوَ خَيْرٌ لَّهُ...; هر كس از شما بيمار يا مسافر باشد تعدادي از روزهاي ديگر را ]روزه بدار[ و بر كساني كه روزه براي آنان طاقت فرساست ]همچون بيماران مؤمن، پيرمردان و پيرزنان[ لازم است كفاره بدهند. مسكيني را اطعام كنند و كسي كه كار خيري انجام دهد، براي او بهتر است.

فقها، طبق اين آيه و رواياتي كه در اين زمينه است حكم مسأله بالا را بيان نمودند. در مورد مساله اول آمده است: اگر روزه براي دختران تازه به تكليف رسيده ضرر داشته باشد و باعث عسر و حرج باشد ميتوانند روزه را افطار كنند، و بايد قضاي آن روزها را به جا آورند. در مورد قضا هر چند روز كه يقين داريد اگر همان روزهاي يقيني را بگيريد، كفايت ميكند، مثلاً اگر شك داريد پنج روز است يا ده روز همان پنج روز كفايت ميكند.

چنانچه قضاي روزه را تا ماه رمضان آينده نگيريد موظفيد براي هر روز يك مد طعام (سه سير گندم يا جو) به فقير بدهيد.(ر.ك: توضيح المسايل مراجع، تهيه و تنظيم، محمدحسن بنيهاشمي خميني، ج 1، ص 981 و 1007 و 1018، جامعه مدرسين.)